پیش بینی آسیب بافت ریه از طریق بررسی پارامترهای بالینی و دزیمتریکی در بیماران مبتلا به سرطان پستان

سابقه و هدف: سرطان پستان شایع ترین سرطان در میان زنان است. جلوگیری از آسیب به بافت های سالم به ویژه بافت ریه در پرتودرمانی سرطان پستان اهمیت دارد. در این مطالعه جهت یافتن فاکتورهای پیش بینی کننده با استفاده از پارامترهای دزیمتریکی و بالینی، وقوع آسیب در بیماران مبتلا به سرطان پستان پیش بینی شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 52 مبتلا به سرطان پستان در مراحل ii و یا iii، از بهمن ماه 1393 تا مرداد ماه 1394 تحت عمل جراحی ماستکتومی ویا ماستکتومی رادیکال تغییریافته با دریافت 8 مرحله شیمی درمانی در مرکز انکولوژی و رادیوتراپی مهدیه همدان، مورد بررسی قرار گرفتند. طراحی درمان بیماران با دز 50 گری به حجم ptv در 25 جلسه انجام شد. احتمال آسیب به بافت ریه با استفاده از مدل لایمن محاسبه و سپس ارتباط آن با پارامترهای دزیمتریکی و بالینی بررسی شد و نهایتاً بر اساس نتایج به دست آمده مدلی مناسب جهت پیش بینی احتمال ایجاد آسیب به بافت ریه به دست آمد. یافته ها: نتایج نشان داد که پارامترهای mld و iv19 ارتباط معنی داری با احتمال آسیب به بافت ریه دارند. در مقابل پارامتر cld ارتباط معنی داری را با رخداد آسیب نشان نداد. براساس یافته ها مدلی از نوع univariate logistic regression جهت پیش بینی احتمال ایجاد آسیب به بافت ریه در بیماران مبتلا به سرطان پستان پیشنهاد شد. استنتاج: در طراحی درمان بیماران مبتلا به سرطان پستان پیشنهاد می شود تا حد امکان پارامتر cld جهت کاهش دز دریافتی ریه کاهش یابد. پارامترهای اعتبارسنجی مدل ارائه شده نشان دادند که این مدل می تواند تخمین خوبی از آسیب به بافت ریه هنگام پرتودرمانی سرطان پستان ارایه دهد. بنابراین استفاده از این مدل قبل از شروع پرتودرمانی می تواند منجر به کاهش آسیب ریه و افزایش کیفیت زندگی این بیماران شود.